In the present, the Left has been completely marginalized in both Israel and Palestine, so the historical leftist perspective regarding the conflict is moot. The contemporary western Left appears to have given up on the prospect of class struggle in the region, seemingly content to tail the Palestinian resistance regardless of its ideological character. However, we believe it is important to keep the memory of that prospect alive. This is because we think it is still the case that true emancipation in the region can only be the result of class struggle by the workers of all the nationalities who live there.
Category: Positions
Conclusion: Our political task is the overcoming of capitalism
In the communist society that would follow the overcoming of the capitalist relations of production, wealth would be measured in terms of a new kind of free time, “disposable time” [Marx], qualitatively different from the free time we experience today.[2] It would be identified with the freedom to develop human potentialities and with this very development itself, not with value. The present-day bourgeois antithesis between free time and labour time would be abolished, and free time itself would be identified as productive and not as mere idleness. It would be productive in the sense of developing our individual and collective capacities qua human beings, e.g., our knowledge and science, our capacity for self-expression, our artistic and physical powers etc. In this society, technology would be valuable for increasing and facilitating our freedom.
Συμπέρασμα: Πολιτικό μας καθήκον η υπέρβαση του καπιταλισμού
Στην κομμουνιστική κοινωνία που θα ακολουθούσε την υπέρβαση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ο πλούτος θα μετριόταν με όρους ενός νέου είδους ελεύθερου χρόνου, «διαθέσιμου χρόνου» [Μαρξ], ποιοτικά διαφορετικού από τον ελεύθερο χρόνο που βιώνουμε σήμερα.[2] Θα ταυτιζόταν με την ελευθερία να αναπτυχθούν οι ανθρώπινες δυνατότητες και με αυτή ακριβώς την ανάπτυξη, όχι με την αξία. Η σημερινή αστική αντίθεση μεταξύ του ελεύθερου χρόνου και του χρόνου εργασίας θα καταργούνταν και ο ίδιος ο ελεύθερος χρόνος θα αναγνωριζόταν ως παραγωγικός και όχι ως απλή αδράνεια. Θα ήταν παραγωγικός με την έννοια της ανάπτυξης των ατομικών και συλλογικών μας ικανοτήτων ως ανθρώπινων όντων, π.χ. της γνώσης και επιστήμης μας, της ικανότητάς μας για αυτοέκφραση, τις καλλιτεχνικές και φυσικές μας δυνάμεις κ.λπ. Σε αυτήν την κοινωνία, η τεχνολογία θα ήταν πολύτιμη για την αύξηση και διευκόλυνση της ελευθερίας μας.
Ο αντιφατικός χαρακτήρας του Κεφαλαίου
Η αντίφαση οδηγεί σε μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που καθιστούν τον καπιταλισμό επιβλαβή και καθιστούν αναγκαία την υπέρβασή του. Έχουμε δει ότι παρά το γεγονός ότι η τεχνολογική ανάπτυξη μπορεί να αυξήσει τον ελεύθερο χρόνο μας και ως εκ τούτου την ευημερία μας (βλ. Ελευθερία), αυτό δεν μπορεί να συμβεί στον καπιταλισμό, καθώς οι καπιταλιστές πρέπει να κρατήσουν τους ανθρώπους να εργάζονται όσο το δυνατόν περισσότερο. Η τεχνολογία γίνεται έτσι ένα μέσο για τη βελτίωση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, υποβάλλοντάς τους σε σκληρές συνθήκες εργασίας που έχουν σχεδιαστεί για να αντλούν όσο το δυνατόν περισσότερη υπεραξία από την εργασία τους (αυτό ισχύει ιδιαίτερα στον ‘αναπτυσσόμενο’ κόσμο όπου συντελείται η μεγάλη πλειοψηφία της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής). Από την άλλη πλευρά, η διαθεσιμότητα της τεχνολογίας ενισχύει επίσης την ανεργία: επιτρέπει στους καπιταλιστές να διατηρούν χαμηλούς τους μισθούς έχοντας περισσότερους εργαζόμενους που ανταγωνίζονται για λιγότερες θέσεις εργασίας (αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα στον ‘ανεπτυγμένο’ δυτικό κόσμο). Με άλλα λόγια, ενώ η τεχνολογία δημιουργεί την ευκαιρία αναδιαίρεσης της εργασίας έτσι ώστε όλοι να εργάζονται λιγότερο, σε συνθήκες καπιταλισμού οδηγεί μόνο στα δύο προβλήματα της υπερβολικής εργασίας και της ανεργίας.
The contradictory nature of Capital
The contradiction leads to major social problems that render capitalism harmful and necessitate its overcoming. We have seen that despite the fact that technological development can increase our free time and hence our well-being (position on Freedom), this cannot happen under capitalism as the capitalists have to keep people working as much as possible. Technology thus becomes instead a means for the improved exploitation of workers, subjecting them to cruel working conditions that are designed to extract as much surplus value as possible from their labour (this is especially the case in the ‘developing’ world where most of the world’s manufacturing takes place). On the other hand, the availability of technology also facilitates unemployment enabling the capitalists to keep down wages by having more workers competing for fewer jobs (this is especially the case in the Western world). In other words, while technology creates the opportunity to redivide work so that everyone works less, under capitalism it only leads to the twin problems of overwork and unemployment.
Exploitation
On one side we have the capitalist employer, who pays for labour-power at its value, practically rents it from the worker for a set amount of time, and demands to use this time as he pleases and reap the results of his investment. On the other side we have the worker who, as the producer and seller of the commodity labour power, he tries to sell it as expensively as possible and to have a say in its sale price and its use (just as the landlord of a house determines the rent and use of the house). Both parties can argue that under the market law dictating the equal exchange of products, they are in the right. The capitalist rightly maintains that he pays the worker the full value of his labor power, and the laborer in turn rightly maintains that he is not paid the entire value of his labor.
Εκμετάλλευση
Από τη μια μεριά έχουμε τον καπιταλιστή εργοδότη, που πληρώνει την εργατική δύναμη στην αξία της, την νοικιάζει από τον εργάτη για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, και απαιτεί να χρησιμοποιήσει αυτό το διάστημα με όποιο τρόπο θέλει και να καρπωθεί στο τέλος τα αποτελέσματα της επένδυσης του. Από την άλλη μεριά έχουμε τον εργάτη που ως παραγωγός και πωλητής του εμπορεύματος εργατική δύναμη, προσπαθεί να το πουλήσει όσο πιο ακριβά γίνεται και να έχει λόγο στο πόσο θα το πουλήσει και για ποια χρήση (όπως ένας ιδιοκτήτης σπιτιού προς ενοικίαση ορίζει το νοίκι και την χρήση του σπιτιού). Και οι δυο μεριές μπορούν να επικαλεστούν πως βάσει του νόμου της αγοράς για ίση ανταλλαγή προϊόντων, έχουν το δίκαιο με το μέρος τους. Ο καπιταλιστής υποστηρίζει δικαίως πως αμοίβει τον εργάτη με την πλήρη αξία της εργατικής του δύναμης, και ο εργάτης με τη σειρά του υποστηρίζει εξίσου δικαίως πως δεν αμοίβεται όλη την αξία της εργασίας του.
Ανθρώπινη Φύση και Αλλοτρίωση
Η αλλοτρίωση των ανθρώπων από την εργατική τους διαδικασία, τα προϊόντα της και τους γύρω τους συνεπάγεται την αλλοτρίωσή τους από την δυνατότητά τους να ελέγχουν και να κατευθύνουν την κοινωνία συλλογικά. Το αποτέλεσμα της συλλογικής παραγωγικής δραστηριότητας μας είναι το σύνολο της υλικής και πνευματικής ζωής των ανθρώπων, δηλαδή, η κοινωνία. Το γεγονός ότι είμαστε αλλοτριωμένοι από αυτή τη συλλογική παραγωγική δραστηριότητα σημαίνει ότι είμαστε αλλοτριωμένοι και από το αποτελέσμά της, την κοινωνία στην οποία ζούμε. Η συνεργασία μας στην παραγωγή δεν είναι κάτι που επιλέξαμε να κάνουμε συνειδητά, αλλά το ασυνείδητο αποτέλεσμα του ανταγωνισμού μας για την ικανοποίηση των άμεσων ατομικών μας συμφερόντων όπως της προσωπικής μας επιβίωσης. Αυτός ο τυφλός ανταγωνισμός οδηγεί στον αυθόρμητο καταμερισμό εργασίας, αυθόρμητο με την έννοια ότι συμβαίνει χωρίς κάποιο σχέδιο και κατεύθυνση από τους ανθρώπους. Το σύνολο της παραγωγικής δραστηριότητας των εργατών συνιστά ένα ασυνείδητα συλλογικό και αλληλεξαρτώμενο όλον που ρυθμίζεται από τον αυθόρμητο καταμερισμό εργασίας στον καπιταλισμό. Η συνέπεια: δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η κοινωνία είναι δική μας δύναμη και συλλογική δημιουργία, αλλά αντ’ αυτού τη θεωρούμε μια ξένη δύναμη με τους δικούς της νόμους (π.χ., οι φυσικοποιημένοι ‘νόμοι’ της αγοράς), ανεξάρτητη από την παραγωγική μας δραστηριότητα. Καθώς φυσικοποιούμε αυτούς τους νόμους, θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτούς και γινόμαστε έρμαιό τους, δηλαδή, έρμαιο των ίδιων των κοινωνικών μας σχέσεων και παραγωγής. Αποδεχόμαστε την κοινωνική κυριαρχία του κεφαλαίου σαν ένα φυσικό και αναπόφευκτο γεγονός. Αυτό πρέπει να αλλάξει.
Human Nature and Alienation
The alienation of people from their labor process, its products and those around them entails their alienation from their ability to control and direct society collectively. The result of our collective productive activity is the totality of the material and spiritual life of people, that is, society. The fact that we are alienated from this collective productive activity means that we are also alienated from its result, the society in which we live. Our cooperation in production is not something we have consciously chosen to do, but the unconscious result of our competition for the satisfaction of our immediate individual interests such as our personal survival. This blind competition leads to the spontaneous division of labor, spontaneous in the sense that it happens without any plan and direction from people. The sum total of the productive activity of the workers constitutes an unconsciously collective and interdependent whole that is regulated by the spontaneous division of labor in capitalism. The consequence: we do not realize that society is our own power and collective creation, but instead we consider it a foreign power with its own laws (e.g., the naturalized ‘laws’ of the market), independent of our productive activity. As we naturalize these laws, we believe that we can do nothing about them and we become their slaves, that is, the slaves of our own social relations and production. We accept the social domination of capital as a natural and inevitable fact. This needs to change.
Ελευθερία
Η αντίληψη του Μαρξ για την ελευθερία οδηγεί σε μια ριζοσπαστική κριτική της αστικής κοινωνίας, δηλ. της κοινωνίας στην οποία ζούμε σήμερα. Αυτή η μορφή κοινωνίας στηρίζεται στη φιλελεύθερη αντίληψη της ελευθερίας και ο Μαρξ έχει δείξει ότι αυτή η αντίληψη είναι συγκεχυμένη. Κατ’ αρχάς, η περιγραφή του Μαρξ για την ελευθερία ως αυτοκυβέρνηση είναι ασυμβίβαστη με βασικές αρχές της αστικής τάξης, κυρίως με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τους κοινωνικούς νόμους του. Για παράδειγμα, όπως το θέτει ο Μαξ Χορκχάιμερ, στην αστική κοινωνία, ο άνεργος εργάτης καλείται να αποδεχτεί ως αντικειμενικά αναγκαίο το γεγονός ότι οι οικονομικοί νόμοι καθιστούν αδύνατη την πρόσληψή του, επειδή οι συνθήκες είναι τέτοιες που οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά την πρόσληψη νέου προσωπικού (βλ. “Ο ανθρωπάκος και η φιλοσοφία της ελευθερίας”). Αλλά φυσικά οι νόμοι που διέπουν τα κοινωνικά συστήματα, όπως είναι τα οικονομικά συστήματα, είναι κοινωνικοί, άρα εξαρτώνται από εμάς, και άρα δεν είναι καθόλου αδύνατο να αλλάξουν – εφόσον αναλάβουμε εμείς την ευθύνη για τις συνθήκες ύπαρξής μας. Αντιμετωπίζοντας αυτούς τους νόμους ως αμετάβλητους, η αστική κοινωνία αποποιείται την ευθύνη για αυτό το καθήκον, αποτυγχάνοντας να εκφράσει την ελευθερία μας να αυτοκυβερνηθούμε.
1917 