In the present, the Left has been completely marginalized in both Israel and Palestine, so the historical leftist perspective regarding the conflict is moot. The contemporary western Left appears to have given up on the prospect of class struggle in the region, seemingly content to tail the Palestinian resistance regardless of its ideological character. However, we believe it is important to keep the memory of that prospect alive. This is because we think it is still the case that true emancipation in the region can only be the result of class struggle by the workers of all the nationalities who live there.
Category: Political Criticism
Our Position on Capitalism: What It Is, and Why We Should Be Against It
We consider capitalism to be the fundamental social problem that the Left needs to tackle, and it can only be tackled adequately if we have a clear understanding of what kind of problem it is. With that in mind, we consider it necessary to re-state and re-answer the question: what is capitalism and why should we be against it? This document is our response to this question. We hope that our document will rekindle debates about the nature of capitalism and what is to be done about it, putting the problem of capitalism again at the forefront of Leftist discourse.
Η τρομοκρατική βία δεν είναι μονόδρομος: για τη στάση της Αριστεράς μπροστά στην επιχείρηση Πλημμύρα Αλ-Άκσα
Η βίαιη ενέργεια της Χαμάς δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοια, δηλαδή ως ενέργεια υποκειμένων που είναι υπόλογοι των πράξεών τους, αλλά ως τυφλή και απελπισμένη αντίδραση των βασανισμένων, καταπιεσμένων Παλαιστινίων. Οι Παλαιστίνιοι δεν αντιμετωπίζονται ως υποκείμενα που έχουν ευθύνη των πράξεών τους, όπως όλος ο κόσμος, αλλά ως άτομα που δεν μπορούν παρά να αντιδράσουν τυφλά με βάση το συναίσθημα. Αυτή η αντίληψη είναι προβληματική, τόσο διότι είναι υποτιμητική προς τους Παλαιστινίους, όσο και επειδή αναγνωρίζει μόνο το κράτος του Ισραήλ και τους συμμάχους του ως υποκείμενα στην περιοχή, κάτι που δεν ισχύει.
Κουλτούρα και Αριστερά
Το αποτέλεσμα της παρακμής της αστικής κουλτούρας είναι ότι οι καλύτερες πτυχές της έχουν ξεχαστεί ακόμη και από τους περισσότερους αστούς διανοούμενους, διαγραφόμενες από τον μεταμοντερνισμό, με πιθανή εξαίρεση την πρόοδο στις φυσικές επιστήμες.[23] Φαίνεται ότι υπάρχουν πολύ λίγοι διανοούμενοι, είτε από την αστική τάξη είτε από την προλεταριακή τάξη, που έχουν λάβει παιδεία στις καλύτερες παραδόσεις του παρελθόντος και που μπορούν έτσι να μεταδώσουν την παιδεία τους στις προλεταριακές μάζες. Ένας μεγάλος λόγος για αυτό ήταν η σταλινική ολοκληρωτική απόρριψη της αστικής κουλτούρας ως παρακμιακή, μια απόρριψη που έκτοτε φυσικοποιήθηκε από την Αριστερά. Καίοντας τα χλωρά μαζί με τα ξερά όσον αφορά τον πολιτισμό, πού καταλήγουμε όμως;
Σημειώσεις πάνω στον αγώνα ενάντια στην έκδοση του Κενάν Αγιάζ
Κατά τη γνώμη μας, η στήριξη του Κενάν από όλο το πολιτικό φάσμα δείχνει πως όλα τα κομμάτια του φάσματος έχουν κάτι κοινό: την πατρίδα. Πολυεθνική ή Κουρδική, συγκεντρωτική ή αποκεντρωμένη, σε συνεργασία ή σε σύγκρουση με τα άλλα 4 κράτη στα οποία κατοικούν Κούρδοι και Κούρδισσες, όλες αυτές οι εκδοχές της πατρίδας ήταν εκείνες που κινητοποίησαν αυτόν τον ιδεολογικά αγεφύρωτο κόσμο να δεί στο πρόσωπο του Κενάν, πέρα από την πολιτική αδικία, και ένα εθνικό άδικο – μια σύνδεση δηλαδή με το εθνικό φαντασιακό του λαού του Κουρδιστάν.
Οι περιπέτειες της Πράσινης Νέας Συμφωνίας
Αναμφίβολα, η δυσαρέσκεια των εργαζομένων για την περιβαλλοντική υποβάθμιση συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αυτό που απέτυχε να υλοποιηθεί δεν είναι μόνο μια ευρεία μαχητική εναντίωση, αλλά και οποιαδήποτε αντίσταση στις ανθεκτικές πολιτικές οργανώσεις του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Στην πραγματικότητα, σήμερα, οι άνθρωποι της εργατικής τάξης είναι πιο πιθανό να αντιταχθούν στις περιβαλλοντικές νομοθετικές ρυθμίσεις, καθώς τείνουν να αυξάνουν το κόστος διαβίωσης για τους εργαζόμενους και να μειώνουν την κερδοφορία των επιχειρήσεων για τις οποίες εργάζονται. Στα περιβαλλοντικά ζητήματα, οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο μπορεί, στην πραγματικότητα, να ευθυγραμμίζονται περισσότερο με τη θέση των καπιταλιστών παρά με εκείνη των επίδοξων σοσιαλιστών.
Το Δεύτερο Φύλο: Επίλογος
The fact of being a human being is infinitely more important than all the singularities that distinguish human beings; it is never the given that confers superiority: “virtue,” as the ancients called it, is defined at the level of “what depends on us.” The same drama of flesh and spirit, and of finitude and transcendence, plays itself out in both sexes; both are eaten away by time, stalked by death, they have the same essential need of the other; and they can take the same glory from their freedom; if they knew how to savor it, they would no longer be tempted to contend for false privileges; and fraternity could then be born between them.
10 Λόγοι Nα Mην Υποστηρίξεις ΑΚΕΛ ή Γιατί το ΑΚΕΛ Δεν Είναι Σύμμαχος Μας
Με ένα σημαντικό κομμάτι του αριστερού εξωκοινοβουλευτικού χώρου να υποστηρίζει συστηματικά το ΑΚΕΛ τα τελευταία 10 (και βάλε) χρόνια, υιοθετώντας τόσο μια προσέγγιση δύο μέτρων και δύο σταθμών όσο και μια τακτική υπερπροστασίας του κόμματος, οι αριστερές κριτικές του ΑΚΕΛ έχουν καταλήξει πλέον είδος προς εξαφάνιση.
Όλο Έθνος, Καθόλου Τάξη: Μια σύντομη κριτική στο βιβλίο Μεταξύ Έθνους και Τάξης
Ήταν τελικά το ΑΚΕΛ εκφραστής των συμφερόντων της κυπριακής εργατικής τάξης στο σύνολό της, ή ουραγός του Ε/κ εθνικισμού; Τα γεγονότα που περιγράφει το βιβλίο καταδεικνύουν το δεύτερο, αλλά οι ιστορικοί μας δυσκολεύονται να το παραδεχτούν.
80 Χρόνια Ουραγός της Δεξιάς: Το ΑΚΕΛ σύμφωνα με τον Ανδρέα Ζιαρτίδη
Το νήμα που διαπερνά την αυτοβιογραφία του Ζιαρτίδη Χωρίς Φόβο και Πάθος είναι η δειλία και ο ουραγισμός του ΑΚΕΛ μπροστά στην κυπριακή εθνικιστική δεξιά. Αυτό το χαρακτηριστικό του ΑΚΕΛ διαφαίνεται σε όλα σχεδόν τα κεφάλαια του βιβλίου, αποτελώντας το συνδετικό τους κρίκο και εν τέλει δείχνοντας πως στην ουσία του το ΑΚΕΛ ήταν ένα αστικό κόμμα ουραγός της δεξιάς.
1917 