Category: Phedias Christodoulides

Γυναίκες – η Διαρκέστερη Επανάσταση

Όπως και ο Μαρξ, η Μίτσελ τονίζει τον επαναστατικό χαρακτήρα του καπιταλισμού στην παγκόσμια ιστορία ως τη διάλυση της βάσης όλων των παραδοσιακών, «φυσικών», κοινωνικών σχέσεων και ως ανοίγματος της δυνατότητας του σοσιαλισμού, και θεωρεί πως η διαρκέστερη επανάσταση – αυτή της Γυναίκας – συνδέεται στενά με αυτόν τον κοσμοϊστορικό μετασχηματισμό. Όπως και ο Μαρξ, η Μίτσελ τονίζει τον επαναστατικό χαρακτήρα του καπιταλισμού στην παγκόσμια ιστορία ως τη διάλυση της βάσης όλων των παραδοσιακών, «φυσικών», κοινωνικών σχέσεων και ως ανοίγματος της δυνατότητας του σοσιαλισμού, και θεωρεί πως η διαρκέστερη επανάσταση – αυτή της Γυναίκας – συνδέεται στενά με αυτόν τον κοσμοϊστορικό μετασχηματισμό.

Η τρομοκρατική βία δεν είναι μονόδρομος: για τη στάση της Αριστεράς μπροστά στην επιχείρηση Πλημμύρα Αλ-Άκσα

Η βίαιη ενέργεια της Χαμάς δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοια, δηλαδή ως ενέργεια υποκειμένων που είναι υπόλογοι των πράξεών τους, αλλά ως τυφλή και απελπισμένη αντίδραση των βασανισμένων, καταπιεσμένων Παλαιστινίων. Οι Παλαιστίνιοι δεν αντιμετωπίζονται ως υποκείμενα που έχουν ευθύνη των πράξεών τους, όπως όλος ο κόσμος, αλλά ως άτομα που δεν μπορούν παρά να αντιδράσουν τυφλά με βάση το συναίσθημα. Αυτή η αντίληψη είναι προβληματική, τόσο διότι είναι υποτιμητική προς τους Παλαιστινίους, όσο και επειδή αναγνωρίζει μόνο το κράτος του Ισραήλ και τους συμμάχους του ως υποκείμενα στην περιοχή, κάτι που δεν ισχύει.

Culture and the Left

The result of the decline of bourgeois culture is that its best aspects have been forgotten even by most bourgeois intellectuals, erased by postmodernism, with the possible exception of advances in the natural sciences. There appear to be very few intellectuals, either from the bourgeois or the proletarian class, that have received an education in the best traditions of the past and who can thus transmit their education to the proletarian masses. A big reason for this has been the Stalinist total rejection of bourgeois culture as irredeemable decadence, a rejection that the Left has since naturalized. By throwing away the baby together with the bathwater with regards to culture, where does that leave us?

Κουλτούρα και Αριστερά

Το αποτέλεσμα της παρακμής της αστικής κουλτούρας είναι ότι οι καλύτερες πτυχές της έχουν ξεχαστεί ακόμη και από τους περισσότερους αστούς διανοούμενους, διαγραφόμενες από τον μεταμοντερνισμό, με πιθανή εξαίρεση την πρόοδο στις φυσικές επιστήμες.[23] Φαίνεται ότι υπάρχουν πολύ λίγοι διανοούμενοι, είτε από την αστική τάξη είτε από την προλεταριακή τάξη, που έχουν λάβει παιδεία στις καλύτερες παραδόσεις του παρελθόντος και που μπορούν έτσι να μεταδώσουν την παιδεία τους στις προλεταριακές μάζες. Ένας μεγάλος λόγος για αυτό ήταν η σταλινική ολοκληρωτική απόρριψη της αστικής κουλτούρας ως παρακμιακή, μια απόρριψη που έκτοτε φυσικοποιήθηκε από την Αριστερά. Καίοντας τα χλωρά μαζί με τα ξερά όσον αφορά τον πολιτισμό, πού καταλήγουμε όμως;

Ο Φασισμός ως σύμπτωμα της αποτυχίας της επαναστατικής ηγεσίας στην Αριστερά

Η ιστορία έχει δείξει ότι φασισμός είναι αυτό που συμβαίνει όταν έχουμε μια δυνητικά επαναστατική κατάσταση από τη μια, και την απουσία μιας επαναστατικής Αριστεράς για να την εκμεταλλευτεί από την άλλη.

Επίλογος

Η πραγματική δοκιμασία του μαρξισμού είναι λοιπόν αν θα καταφέρει να γίνει η κοινωνική και πολιτική συνείδηση ​​που αλλάζει την πραγματικότητα. Αυτό ισχύει γιατί ο διαλεκτικός υλισμός στοχεύει να είναι μια θεωρία με πρακτική σημασία – δεν έχει στόχο να περιγράψει την ιστορία και την πραγματικότητα αλλά να την αλλάξει. Είδαμε ότι για τον Μαρξ οτιδήποτε παραμένει απραγματοποίητο κατά μία έννοια παραμένει μη πραγματικό, και αυτό περιλαμβάνει την επαναστατική θεωρία. Όπως το έθεσε στη 2η Θέση για τον Φόυερμπαχ: «Το ερώτημα αν η ανθρώπινη νόηση μπορεί να συναντήσει την αντικειμενική αλήθεια δεν είναι θεωρητικό, αλλά πρακτικό. Στην πράξη πρέπει ν’ αποδείξει ο άνθρωπος την αλήθεια, δηλ. την πραγματικότητα και την ισχύ, το εντεύθεν της νόησής του». Μόνο αν το προλεταριάτο κάνει πραγματικότητα τον κομμουνισμό μέσω της επανάστασης θα δικαιωθεί ο μαρξισμός.

Conclusion

The real test of Marxism is thus whether it succeeds in becoming the social and political consciousness that changes reality. This is because dialectical materialism aims to be a theory with practical import – it does not aim to describe history and reality but to change it. We saw that for Marx anything that remains unrealized in a sense remains unreal, and this includes revolutionary theory. As he puts it in the 2nd Thesis on Feuerbach: “The question whether objective truth can be attributed to human thinking is not a question of theory but is a practical question. Man must prove the truth — i.e. the reality and power, the this-sidedness of his thinking in practice.” Only if the proletariat realizes communism through revolution will Marxism be vindicated.

Communism as Freedom

In communism, human beings will rationally legislate over and direct both their individual lives and the collective life of society, acquiring the position of free subjects.

Ο Κομμουνισμός ως Ελευθερία

Στον κομμουνισμό, οι άνθρωποι θα ελέγχουν και θα διευθύνουν ορθολογικά τόσο την ατομική τους ζωή όσο και τη συλλογική ζωή της κοινωνίας, αποκτώντας υπόσταση ελεύθερων υποκειμένων.