Όπως και ο Μαρξ, η Μίτσελ τονίζει τον επαναστατικό χαρακτήρα του καπιταλισμού στην παγκόσμια ιστορία ως τη διάλυση της βάσης όλων των παραδοσιακών, «φυσικών», κοινωνικών σχέσεων και ως ανοίγματος της δυνατότητας του σοσιαλισμού, και θεωρεί πως η διαρκέστερη επανάσταση – αυτή της Γυναίκας – συνδέεται στενά με αυτόν τον κοσμοϊστορικό μετασχηματισμό. Όπως και ο Μαρξ, η Μίτσελ τονίζει τον επαναστατικό χαρακτήρα του καπιταλισμού στην παγκόσμια ιστορία ως τη διάλυση της βάσης όλων των παραδοσιακών, «φυσικών», κοινωνικών σχέσεων και ως ανοίγματος της δυνατότητας του σοσιαλισμού, και θεωρεί πως η διαρκέστερη επανάσταση – αυτή της Γυναίκας – συνδέεται στενά με αυτόν τον κοσμοϊστορικό μετασχηματισμό.
Category: Educational
Κουλτούρα και Αριστερά
Το αποτέλεσμα της παρακμής της αστικής κουλτούρας είναι ότι οι καλύτερες πτυχές της έχουν ξεχαστεί ακόμη και από τους περισσότερους αστούς διανοούμενους, διαγραφόμενες από τον μεταμοντερνισμό, με πιθανή εξαίρεση την πρόοδο στις φυσικές επιστήμες.[23] Φαίνεται ότι υπάρχουν πολύ λίγοι διανοούμενοι, είτε από την αστική τάξη είτε από την προλεταριακή τάξη, που έχουν λάβει παιδεία στις καλύτερες παραδόσεις του παρελθόντος και που μπορούν έτσι να μεταδώσουν την παιδεία τους στις προλεταριακές μάζες. Ένας μεγάλος λόγος για αυτό ήταν η σταλινική ολοκληρωτική απόρριψη της αστικής κουλτούρας ως παρακμιακή, μια απόρριψη που έκτοτε φυσικοποιήθηκε από την Αριστερά. Καίοντας τα χλωρά μαζί με τα ξερά όσον αφορά τον πολιτισμό, πού καταλήγουμε όμως;
Fascism as a symptom of the failure of revolutionary leadership on the Left
istory has shown that fascism is what happens when we have a potentially revolutionary situation on the one hand, and the absence of a revolutionary Left to take advantage of it on the other.
Ο Φασισμός ως σύμπτωμα της αποτυχίας της επαναστατικής ηγεσίας στην Αριστερά
Η ιστορία έχει δείξει ότι φασισμός είναι αυτό που συμβαίνει όταν έχουμε μια δυνητικά επαναστατική κατάσταση από τη μια, και την απουσία μιας επαναστατικής Αριστεράς για να την εκμεταλλευτεί από την άλλη.
Επίλογος
Η πραγματική δοκιμασία του μαρξισμού είναι λοιπόν αν θα καταφέρει να γίνει η κοινωνική και πολιτική συνείδηση που αλλάζει την πραγματικότητα. Αυτό ισχύει γιατί ο διαλεκτικός υλισμός στοχεύει να είναι μια θεωρία με πρακτική σημασία – δεν έχει στόχο να περιγράψει την ιστορία και την πραγματικότητα αλλά να την αλλάξει. Είδαμε ότι για τον Μαρξ οτιδήποτε παραμένει απραγματοποίητο κατά μία έννοια παραμένει μη πραγματικό, και αυτό περιλαμβάνει την επαναστατική θεωρία. Όπως το έθεσε στη 2η Θέση για τον Φόυερμπαχ: «Το ερώτημα αν η ανθρώπινη νόηση μπορεί να συναντήσει την αντικειμενική αλήθεια δεν είναι θεωρητικό, αλλά πρακτικό. Στην πράξη πρέπει ν’ αποδείξει ο άνθρωπος την αλήθεια, δηλ. την πραγματικότητα και την ισχύ, το εντεύθεν της νόησής του». Μόνο αν το προλεταριάτο κάνει πραγματικότητα τον κομμουνισμό μέσω της επανάστασης θα δικαιωθεί ο μαρξισμός.
Conclusion
The real test of Marxism is thus whether it succeeds in becoming the social and political consciousness that changes reality. This is because dialectical materialism aims to be a theory with practical import – it does not aim to describe history and reality but to change it. We saw that for Marx anything that remains unrealized in a sense remains unreal, and this includes revolutionary theory. As he puts it in the 2nd Thesis on Feuerbach: “The question whether objective truth can be attributed to human thinking is not a question of theory but is a practical question. Man must prove the truth — i.e. the reality and power, the this-sidedness of his thinking in practice.” Only if the proletariat realizes communism through revolution will Marxism be vindicated.
Communism as Freedom
In communism, human beings will rationally legislate over and direct both their individual lives and the collective life of society, acquiring the position of free subjects.
Ο Κομμουνισμός ως Ελευθερία
Στον κομμουνισμό, οι άνθρωποι θα ελέγχουν και θα διευθύνουν ορθολογικά τόσο την ατομική τους ζωή όσο και τη συλλογική ζωή της κοινωνίας, αποκτώντας υπόσταση ελεύθερων υποκειμένων.
Η Κριτική της Προλεταριοποιημένης Εργασίας
Από την ανάλυσή του για τη μισθωτή εργασία ως αναπόφευκτα να οδηγεί στην προοδευτική εξαθλίωση και καταπίεση των εργαζομένων, ο Μαρξ δείχνει ότι το προλεταριάτο πρέπει να υπερβεί τη μισθωτή εργασία αν είναι να κατακτήσει ποτέ ευημερία και ελευθερία. Η ισότητα των μισθών και η αναδιανομή του πλούτου που κηρύττουν σοσιαλιστές όπως ο Προυντόν είναι ανεπαρκείς.[26] Δεδομένου ότι αυτή η αλλοτριωμένη μισθωτή εργασία έχει αποδειχθεί ότι είναι η προϋπόθεση της ατομικής ιδιοκτησίας και συνεπώς της αστικής κοινωνίας, συνεπάγεται ότι κάθε προσπάθεια υπέρβασής της είναι μια προσπάθεια υπέρβασης της ίδιας της αστικής κοινωνίας.
The Critique of Proletarian Labor
From his analysis of wage labor as necessarily leading to the progressive immiseration and oppression of the workers, Marx shows that the proletariat has to overcome wage labor if it is to ever achieve well-being and freedom. The equality of wages and redistribution of wealth preached by socialists like Proudhon is insufficient. Given that this alienated wage labor has been shown to be the precondition of private property and hence, of bourgeois society, it follows that any attempt at overcoming it is an attempt at overcoming bourgeois society itself.
1917 